22 maja (sobota)
Państwowy Akademicki Teatr im. Jewgienija Wachtangowa
(Moskwa/Rosja)
Antoni Czechow
Wujaszek Wania
Reżyseria: Rimas Tuminas
Rimas Tuminas odczytał „Wujaszka Wanię” świeżym okiem, tak jakby nie był świadomy tego, że ten tekst został już wiele razy objaśniony przez innych. Nie ma tu nic z rutyny, nic z tego, do czego już jesteśmy przyzwyczajeni. Nie ma Czechowowskiego dworku na wsi otoczonego ogrodem, wygodnych foteli, stołu nakrytego do obiadu i samowara; nie wyczuwa się nastroju „domu”, w którym rodzina żyła od wielu pokoleń… Reżyser uwolnił scenę od bagażu domowych sprzętów pozostawiając miejsce na pole bitwy – przestrzeń, w której staczają swój bój namiętności, stracone złudzenia i niespełnione nadzieje. Bohaterowie Czechowa widziani oczami Tuminasa żyją w świecie zderzających się ambicji, filozoficznych dywagacji, ciężkiej harówki i lenistwa, obsługiwania innych i spożywania posiłków. Różnią się od siebie, ale jednocześnie są do siebie bardzo podobni – każdy z nich jest życiowym bankrutem. Dlaczego? Stopniowo, krok po kroku, od sceny do sceny, w rozmowach, dysputach, wyjawianych tajemnicach i sarkazmie reżyser szuka odpowiedzi na to pytanie. W sztukach Czechowa upatruje się korzeni teatru absurdu. Jego postaci mówią jedno, robią coś innego, a myślą coś całkiem innego od tego, co mówią i robią. „Wujaszek Wania” Tuminasa jest o tym, o czym myślą bohaterowie Czechowa i do czego się przyznają jedynie w momentach dużego wzburzenia.
Rimas Tuminas wielokrotnie prezentował swoje spektakle na festiwalu Kontakt. W 1997 r. „Maskarada” Lermontowa otrzymała I nagrodę, a w 2005 r. „Madagaskar” – II nagrodę.
Czas: 2h 50’ z przerwą
22 maja, sobota, godz. 17.00-20.00, Teatr im. Wilama Horzycy (Duża Scena), Plac Teatralny 1
Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej
(Kraków/Polska)
Werter
wg Johanna Wolfganga Goethego „Cierpienia młodego Wertera”
Reżyseria: Michał Borczuch
Historia Wertera zaczyna się wtedy, kiedy zmęczenie znowu każe odwrócić wzrok od świata. Kiedy wszystko wokół jest jedynie okrutne. Co zrobić, gdy rzeczywistość wydaje się zaledwie śladem zostawianym przez odpływającą falę? Szukać ukojenia na ruinach natury? Zakochać się? A jeśli wszystko pozostanie obce?
Werter to widmo nawiedzające Wahlheim i jego mieszkańców. Przybywa, by po raz kolejny zamienić się w melancholijne zwierzę i zagrać samego siebie. Kim jest upiór zarażony niechęcią wobec świata i dlaczego nie daje nam spokoju?
Czas: 2h 10’ z przerwą
22 maja, sobota, godz. 21.00-23.10, Olimpijczyk, ul. Broniewskiego 15/17
23 maja (niedziela)
Teatr Węgierski w Cluj
Cluj/Rumunia
András Visky
Urodzony na nigdy
Reżyseria: Gabor Tompa
„Urodzony na nigdy” to opowieść o przetrwaniu po przeżyciu obozu koncentracyjnego, o ocaleniu wspomnień, o ocaleniu siebie. Przedstawia historię bezimiennego człowieka bez tożsamości. Na scenie, wraz z narodzinami „Człowieka bez imienia”, tworzy się chór „minjan” (w judaizmie kworum modlitewne składające się z dziesięciu dorosłych mężczyzn). Aktorzy grają i śpiewają po hebrajsku, rumuńsku, grecku, włosku, francusku, angielsku i niemiecku, a w tle słychać starą żydowską pieśń żałobną pochodzącą z Północnej Transylwanii. „Urodzony na nigdy” to sztuka, która zmusza nas do przemyśleń – o kondycji człowieka, o tym co pozostawiamy za sobą, o miejscu gdzie wszechobecna religia wyznacza nasz stosunek do świata, o tym kim jesteśmy, a przede wszystkim, dlaczego spotkał nas taki los. Przedstawienie Gabora Tompy to teatr, który opatruje rany i zmusza do refleksji na ich temat.
Czas: 1h 35’ bez przerwy
23 maja, niedziela, godz. 16.00-17.40, Od Nowa, ul. Gagarina 37A
Karbido
(Wrocław/Polska)
Stolik
Reżyseria: Karbido
„Stolik” jest audio spektaklem przygotowanym przez Karbido. Wraz z zespołem widz odwiedza różne rejony świata, rozpoznaje fragmenty ze wschodnimi zaśpiewami, gorące rytmy afrykańskie, tajemnicze australijskie dźwięki, festiwal samby, podmuch zimnego wiatru dalekiej Syberii, amerykańskie country, elementy muzyki współczesnej, cytaty muzyki ludowej i motywy muzyki filmowej. Jest to projekt muzyczno-teatralny wykonywany przez 4 muzyków – na stole. Ale nie jest to zwykły stół. Mebel-instrument powstał specjalnie na potrzeby tego przedstawienia i jest tworem genialnej myśli konstruktorskiej muzyków. Stolik ma przede wszystkim walory perkusyjne, ale też może służyć za flet, didgeridoo, banjo, kontrabas, gitarę i wiele innych instrumentów. Każdy dźwięk wydobywany jest przez muzyków na żywo. Perfekcja i poczucie humoru składają się na lekkość wykonania.
Czas: 1h bez przerwy
23 maja, niedziela, godz. 18.30-19.30 / 20.30 - 21.30, Centrum Sztuki Współczesnej, Wały gen. Sikorskiego 13
Teatr RO
(Rotterdam/Holandia)
Matki
Reżyseria: Alize Zandwijk
„Matki” to spektakl o 14 matkach, który reżyserka stworzyła ze „zwyczajnymi” mieszkankami Rotterdamu. Kobiety reprezentują różne grupy etniczne. Akcja rozgrywa się w dużym pomieszczeniu kuchennym. Bohaterki prowadzone przez Alize Zandwijk – która razem z nimi przebywa na scenie – wygłaszają monologi dotyczące ich osobistych doświadczeń, snują intymne opowieści o narodzinach, śmierci i macierzyństwie, jednocześnie przygotowując posiłek.
Alize Zandwijk: „Rzadko zdajemy sobie sprawę z ogromnej siły kobiet, gdy znajdują się w grupie, w której nie ma mężczyzn. W tym przedstawieniu pragniemy pokazać wesołość, energię, intymność i humor, które kobiety z różnych kultur potrafią sobie nawzajem przekazać. Teatr właściwie nie jest niczym więcej niż spotkaniem. Na scenie jest jakaś społeczność, podobnie jak na widowni. Na czas przedstawienia grupa ludzi siedzi razem oglądając tę drugą społeczność na scenie.”
Pod koniec przedstawienia kobiety serwują publiczności kolację.
Czas: 2h 10’ bez przerwy
23 maja, niedziela, godz. 20.30-22.40, Teatr im. Wilama Horzycy (Scena na zapleczu), Plac Teatralny 1
24 maja (poniedziałek)
Przedsiębiorstwo Żeglugowe Sputnik –Instytut Badań nad Teatrem Współczesnym i Zachowaniami – Laboratorium
(Budapeszt/Węgry)
Blokowe historie
Reżyseria: Viktor Bodó
W przedstawieniu pokazany jest z całego mieszkania tylko jeden pokój. To może być przystań dla studenta, pierwsze mieszkanie młodego małżeństwa lub też dla kogokolwiek. Zwykłe mieszkanie – jedno z wielu. Pusta przestrzeń, która może być zagospodarowana przez każdego, kto tu przychodzi. Rzeczywistość tego mieszkania to codzienność. Zwykłe i niesamowite rzeczy mogą przydarzyć się w odległości paru metrów od drugiego człowieka. Gdyby ściany był przezroczyste, ukazałyby wstrząsający obraz żywego organizmu. Spektakl pokazuje nieocenzurowany obraz tylko tego co dzieje się w bloku mieszkalnym. Aktorzy pod kierunkiem Viktora Bodó czerpali ze wszystkiego, co ich otacza: pamiętników, obserwacji, wywiadów , blogów internetowych, życia widzianego przez teleskop, nagrań dźwiękowych, intymnych zwierzeń, zabaw w rachunek sumienia, rozmów telefonicznych, zdjęć, artykułów prasowych, telewizji i radia oraz przeżyć osobistych. Wykorzystali te materiały, które stały się punktem wyjścia dla zbudowania prawdziwych historii i autentycznych postaci, aby stworzyć spektakl odzwierciedlający życie tu i teraz, bo przecież wszyscy jesteśmy lokatorami.
Na festiwalu Kontakt 2006 spektakl „Zwariował po czym przepadł” otrzymał II nagrodę, a Viktor Bodó – nagrodę dla najlepszego reżysera.
Czas: 1h 45’ bez przerwy
Spektakl przeznaczony jest dla widzów dorosłych
24 maja, poniedziałek, godz. 20.30-22.15, Olimpijczyk, ul. Broniewskiego 15/17
25 maja (wtorek)
Teatr Nowy
(Ryga/Łotwa)
Marta z Błękitnego Wzgórza
Reżyseria: Alvis Hermanis
Przedstawienie łotewskie opowiada o Marcie z Błękitnego Wzgórza –łotewskiej kobiecie ze wsi, którą natura obdarzyła niezwykłymi umiejętnościami. Ta uzdrowicielka i wizjonerka poświęciła całe swoje życie dla ratowania tysięcy potrzebujących, którzy przybywali do niej po pomoc ze wszystkich zakątków Łotwy. W historii narodu łotewskiego żadnemu politykowi, artyście czy działaczowi społecznemu nie udało się zdobyć tak głębokiego szacunku wśród ludzi i nikt nie zrobił tak wiele dla narodu łotewskiego ile Marta z Błękitnego Wzgórza. Naprawdę nazywała się Marta Rācene. Urodziła się w 1908 r. Matka Marty, Anna, była uzdrowicielką, a babka zielarką. Zdolności Marty ujawniły się po raz pierwszy, gdy ciężko zachorował jej brat. Dzięki swoim nieprzeciętnym umiejętnościom uratowała mu życie. Po II Wojnie Światowej Marta mieszkała w Zilaiskalns (Błękitne Wzgórze) , gdzie całkowicie oddała się uzdrawianiu ludzi. Wkrótce zyskała sławę jako Marta z Błękitnego Wzgórza. Zmarła w 1992 r. Spektakl powstał w oparciu o wspomnienia naocznych świadków i na podstawie książki Janisa Arvidsa Plaudisa.
Przedstawienia Alvisa Hermanisa są dobrze znane polskiej publiczności. Na festiwalu KONTAKT Hermanis prezentował dotychczas pięć spektakli: „Markizę de Sade” w 1994 r., „Mewę” w 1997 r., „Opowieści łotewskie” i „Sonię” w 2007 r., „Brzmienie ciszy” w 2008 r. Przedstawienie „Sonia” otrzymało III nagrodę, a Hermanis został uznany najlepszym reżyserem festiwalu, rok później „Brzmienie ciszy” otrzymało I nagrodę, Hermanis ponownie otrzymał nagrodę dla najlepszego reżysera festiwalu.
Czas: 1h 30’ bez przerwy
25 maja, wtorek, godz. 17.30-19.00, Od Nowa, ul. Gagarina 37A
Teatr Narodowy
(Warszawa/Polska)
Sławomir Mrożek
Tango
Reżyseria: Jerzy Jarocki
Przypowieść o zbuntowanym młodym idealiście (Marcin Hycnar) oraz jego poskromicielu i następcy, pozornie nieszkodliwym wszechchamie (Grzegorz Małecki) – zawiera groźne ostrzeżenie. W pułapkę wpadają też pozostali protagoniści tej tragifarsy, ciągle niedorośli dorośli: Stomil (Jan Frycz), Eleonora (Grażyna Szapołowska), Eugenia (Ewa Wiśniewska) i Eugeniusz (Jan Englert). Zawieszoną między niedojrzałością a nowoczesną prowokacją Alę gra Kamilla Baar. „Jerzy Jarocki dał polskiemu teatrowi kanoniczne odczytanie „Ślubu” i poprzez najważniejszy dramat Gombrowicza interpretuje dziś „Tango”. Artur jak Henryk ma ciągoty, by całą ludzkość „wziąć za mordę”. Edek jest jak Pijak, gorsze, zwulgaryzowane odbicie bohatera. Nie zawaha się zrobić tego, o czym tamten ze wstydem myśli. Jarocki nawiązuje do struktury „Ślubu”, powtarza sceny ze słynnego krakowskiego przedstawienia. W ten sposób „Tango” nabiera bardziej osobistego wymiaru – w twórczości artysty staje się kodą. Coś chyba poprzez te wszystkie liczne nawiązania zamyka.” (Jacek Wakar, „Dziennik Gazeta Prawna”, 2.11.2009)
Jerzy Jarocki prezentował na festiwalu Kontakt dwa przedstawienia: w 1994 r. Płatonowa wg Antoniego Czechowa (III nagroda), a w 1999 r. – Historię PRL według Mrożka.
Czas: 2h 30’ z przerwą
Spektakl prezentowany jest również 24 maja.
24 maja, poniedziałek, godz. 17.00-19.30, Teatr im. Wilama Horzycy (Duża Scena), Plac Teatralny 1
25 maja, wtorek, godz. 20.00-22.30, Teatr im. Wilama Horzycy (Duża Scena), Plac Teatralny 1
26 maja (środa)
Pansori Project ZA
(Seul/Korea Południowa)
Jaram LEE
Pansori Brecht – SACHEON-GA
wg „Dobrego człowieka z Seczuanu” Bertolta Brechta
Reżyseria: In Woo NAM
Trzech podejrzanych osobników, którzy nazywają siebie „Bogiem” pojawia się w mieście Seczuan. Ich misją jest znalezienie jednej, dobrej osoby, która wiedzie szczęśliwe życie. Nikt jednak nie wydaje się wystarczająco dobry i szczęśliwy. Przygotowując się już do wyjazdu spotykają kobietę o dobrym sercu, którą obdarowują górą pieniędzy napominając, aby pozostała dobrą. Sun-Deok inwestuje pieniądze w bar szybkiej obsługi. Gdy otwiera bistro pojawiają się ludzie, którzy prześcigają się w żądaniach i zadręczają ją swoimi prośbami. Aby poradzić sobie z problemem, Sun-Deok przebiera się i zmienia tożsamość. Kłopoty nie znikają. Na domiar złego zakochuje się w przystojniaku w stylu Brada Pitta o imieniu Gyon-Shik, któremu zależy tylko na jej pieniądzach.
„Pansori Brecht – SACHEON-GA” to wynik starań o stworzenie uwspółcześnionej wersji pansori (epickiej pieśni wykonywanej przez jednego aktora). W spektaklu występuje sorikkun (pieśniarka), która wyśpiewuje słowa narracji. Autorka tego projektu, Jaram Lee, podkreśliła epickość dramatu Brechta jednocześnie przenosząc jego świat do czasów współczesnych i wzbogacając utwór o nowe elementy satyryczne i humorystyczne.
Czas: 2h z 1 przerwą
26 maja, środa, godz. 17.30-19.30, Olimpijczyk, ul. Broniewskiego 15/17
Teatr im. Wilama Horzycy
(Toruń/Polska)
Caritas. Dwie minuty ciszy
Idea i realizacja: Lies Pauwels
„Caritas. Dwie minuty ciszy” jest autorskim projektem Lies Pauwels, belgijskiej reżyserki, znanej polskiej publiczności z prezentacji na festiwalu Kontakt 2005, przedstawienia „White Star”, które otrzymało I nagrodę. Tradycją toruńskiej sceny stało się zapraszanie laureatów Kontaktu do zrealizowania spektaklu w Teatrze im. Wilama Horzycy. Lies Pauwels przyjęła zaproszenie, a o pracy z naszymi aktorami mówi: „Wszystko, co robią i mówią jest pełne pasji. Dlatego tak dobrze mi się tu pracuje.”
Punktem wyjścia do zrealizowania przedstawienia „Caritas. Dwie minuty ciszy” był problem ekstremum: ekstremalne zachowania, sytuacje, uczucia – ekstremalna przemoc, ekstremalna nienawiść, ekstremalna miłość, ekstremalna akceptacja, ekstremalna religijność, ekstremalna szczerość, ekstremalna fałszywość, ekstremalna samotność, ekstremalne cierpienie, ekstremalna starość, ekstremalna młodość, ekstremalna identyfikacja, ekstremalna męskość, ekstremalna kobiecość, etc. W spektaklu Lies Pauwels zadaje wiele pytań: Czy wszyscy starają się uciec od przeciętności, ale wplątują się w ekstremalne sytuacje? Czy nic nie jest takie, jak się wydaje? Czy to, co rzeczywiste, naśladuje to, co fałszywe – czy może fałszywe naśladuje to, co rzeczywiste? Czy prawda jest kłamstwem, czy kłamstwo prawdą? Czy to konkurs piękności czy miejsce pamięci? Czy szukamy właściwej odpowiedzi na złe pytania, czy może szukamy złych odpowiedzi na właściwe pytania? Czy potrzebujemy pomocy, by uratować własne życie, czy po to, by dokończyć dowcip? Lies Pauwels prowokując te pytania, nie odpowiada na nie. Ma jednak nadzieję, że odpowiedzi będzie tyle, ilu widzów obejrzy przedstawienie.
Czas: 1h 50’ (bez przerwy)
Spektakl przeznaczony jest dla widzów od 16 lat
26 maja, środa, godz. 20.30-22.20, Teatr im. Wilama Horzycy (Duża Scena), Plac Teatralny 1
27 maja (czwartek)
Teatr Nowy
(Ryga/Łotwa)
Vilis Daudziņš
Dziadek
Reżyseria: Alvis Hermanis
Punktem wyjściowym do zrealizowania tego spektaklu-dokumentu była próba prześledzenia losów dziadka aktora Vilisa Daudziņša. Jego dziadek nie wrócił do domu po II wojnie światowej. Daudziņš nie znalazł żadnych informacji w archiwach państwowych. W czasie swych poszukiwań spotkał trzech mężczyzn mniej więcej w tym samym wieku i o tym samym nazwisku, jakie nosił jego dziadek – Savickis. Jeden z nich, który służył w czasie wojny w Waffen SS, dalej wyznaje antysemickie poglądy. Drugi współpracował z Armią Radziecką, a trzeci walczył po obu stronach. Spektakl grany przez Vilisa Daudziņša składa sie z trzech monologów, w które zostały wplecione osobiste komentarze i wspomnienia. Spektakl został zbudowany zgodnie z zasadami dramaturgii, ale jest dokumentem w czystej formie dającym obraz łotewskiej historii II wojny światowej, gdy czasami bracia walczyli po przeciwnych stronach. W finale Vilis Daudziņš odczytuje słowa znalezione przy legioniście łotewskim, który zginął w bitwie pod Lestene w wigilię Bożego Narodzenia w 1944 r. Później dzwoni telefon z wiadomością z Archiwum Państwowego o odnalezieniu śladu, który może rzucić światło na to, co stało sie z jego zaginionym dziadkiem.
Czas: 2h 50’ z przerwą
27 maja, czwartek, godz. 17.30-20.20, Od Nowa, ul. Gagarina 37A
Teatr im. Stefana Żeromskiego
(Kielce/Polska)
Bernard-Marie Koltés
Samotność pól bawełnianych
Reżyseria: Radosław Rychcik
Przypadkowo, lecz nieprzypadkowo spotykają się dwaj mężczyźni. Jeden (Dealer) może coś sprzedać, drugi (Klient) może coś kupić. Ale nie chodzi tutaj o realistyczne kupowanie i sprzedawanie czegoś podejrzanego. „Powiedz mi, czego chcesz, a ja ci to sprzedam – mówi pierwszy. Drugi odpowiada – powiedz mi, co masz, a ja powiem ci, czego chcę. To deal we wszystkich formach, to wszystkie formy dealu proponowane przez życie, to prawda związków międzyludzkich. Dealer nie powie nigdy, co proponuje, ale być może dlatego, że sam jest w potrzebie. Klient cały czas będzie wymagał, by odkryto, czego żąda, ale być może dlatego, że nie umie już o nic poprosić.” (B.M. Koltés)
Reżyser tematem przedstawienia uczynił bliskość dwóch osób. Zarówno Dealer jak Klient prowadzą specyficzną grę. Udają, że nie są sobie potrzebni. Wzajemne szantaże i gierki służą tylko temu, aby przedłużyć sytuację rozmowy. Dwuznaczna propozycja sprzedaży staje się tutaj próbą ucieczki przed samotnością.
Czas: 1h 05’ bez przerwy
Spektakl przeznaczony jest dla widzów dorosłych
27 maja, czwartek, godz. 21.00-22.05, Teatr Baj Pomorski, ul. Piernikarska 9
28 maja (piątek)
Teatr Państwowy w Dreźnie/Rimini Protokoll
(Berlin/Niemcy)
Vùng biên gió’i
Realizacja: Helgard Haug i Daniel Wetzel
W 2008 r. Rimini Protokoll postanowił zbadać tereny przygraniczne Niemiec i Czech, gdzie odkrył że „Wietnam leży między Pragą i Dreznem”. To tutaj, na granicy dwóch państw, za armią ogrodowych krasnali, stertami pirackich płyt kompaktowych i workami z podróbkami markowych ciuchów wietnamscy kupcy zarabiają na życie. Przyjechali kiedyś z Azji do Czechosłowacji i NRD jako pracownicy kontraktowi i stażyści z braterskiego socjalistycznego państwa. Obecnie ci, którzy nie wyjechali z Drezna czy Pragi po upadku muru berlińskiego stanowią w tych miastach największą grupę emigrantów. Prawie nikogo nie zatrzymuje się na granicy, a handel przygraniczny świetnie się rozwija. Podczas gdy niektórzy z nich sprowadzają rodziny z Wietnamu, państwo czeskie z powodu kryzysu finansowego płaci każdemu Wietnamczykowi, który wyraża chęć powrotu do rodzinnego kraju 500 Euro i pokrywa koszty biletu lotniczego. Strona niemiecka w ramach grupowych deportacji wysyła setki Wietnamczyków w nieznane z berlińskiego lotniska Schönefeld. Obecnie, podczas gdy rodzice nadal krzyczą łamanym czeskim: „tanio, tanio!”, ich dzieci zdobywają całkiem inne terytoria: uczą się, podróżują, mówią paroma językami i wpisują w wyszukiwarkę internetową pytania dotyczące statusu kraju, który jest „ich domem”.
W spektaklu „Vùng biên gió’i” prawdziwi przedstawiciele pierwszego i drugiego pokolenia wietnamskich emigrantów nie tylko pozwalają nam przyjrzeć się temu, jak wygląda ich życie w tych dwóch krajach, ale także dzielą się z widzem swoimi poglądami na temat naszego życia.
Czas: 2h bez przerwy
28 maja, piątek, godz. 17.00-19.00, Olimpijczyk, ul. Broniewskiego 15/1
Schaubühne am Lehniner Platz
Berlin/Niemcy
Mark Ravenhill
Cięcie
Reżyseria: Thomas Ostermeier
W zachodnich społeczeństwach obserwuje sie zanik poczucia bezpieczeństwa. Stałe uczucie niepewności jest następstwem szoku spowodowanego przez akty terroryzmu. Powszechne zagrożenie ze strony nieobliczalnego wroga wiąże się z dręczącym pytaniem, czy ograniczenie swobód obywatelskich nie jest zbyt wysoką ceną jaką trzeba płacić za bezpieczeństwo. Na domiar złego ludzie przestali już ufać w brutalnie atakowany styl życia - kapitalistyczną obietnicę dobrobytu. „Cięcie” ukazuje społeczeństwo, w którym państwo stara się kontrolować świadomość obywateli poprzez niebezpieczną operację – coś pomiędzy kastracją i lobotomią. Etyczność tych praktyk zostaje jednak poddana w wątpliwość. W międzyczasie pojawia się szansa na przewrót polityczny i ci, którzy propagują „cięcie” – jak uczy nas historia – muszą się przygotować na zarzuty stawiane przez następne pokolenie.
Na festiwalu KONTAKT Ostermeier prezentował spektakle dwukrotnie: w 1999 r. „Ogień w głowie” Mayenburga (III nagroda oraz nagroda tygodnika „Polityka”) i w 2003 r. „Łaknąć” Kane.
Czas: 1h 15’ bez przerwy
28 maja, piątek, godz. 20.00-21.15, Teatr im. Wilama Horzycy (Duża Scena), Plac Teatralny 1