Ponad osiemdziesiąt rzeźb powstałych w latach od 1800 do 1914 można zobaczyć na wystawie przygotowanej przez wrocławskie Muzeum Narodowe. Pokazywane są na niej prace artystów francuskich, włoskich, niemieckich, węgierskich i rosyjskich reprezentujące różne style od klasycyzmu poprzez realizm, impresjonizm do ekspresjonizmu.
Jest to rzadka okazja by zobaczyć tak dużą część kolekcji rzeźby wrocławskiego Muzeum Narodowego - wystawionych zostało aż 75% z wszystkich eksponatów co stanowi ewenement w polskim muzealnictwie.
Wrocławskie Muzeum Narodowe może pochwalić się najbardziej wartościową, poza terenem Niemiec, kolekcją klasycystycznej rzeźby niemieckiej. Jej ozdobą są dzieła Christiana Daniela Raucha - najwybitniejszego obok Canovy i Thorvaldsena - klasycysty europejskiego. Na szczególną uwagę zasługuje Popiersie Anny Elżbiety, które trafiło do Wrocławia tuż po wojnie, w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach. Muzealnicy przez długi czas uznawali je za kopię znanej rzeźby Raucha, która przed wojną zdobiła Ogród Różany w pałacu Bellevue w Berlinie (dziś mieści się tam siedziba prezydentów Niemiec). Okazało się jednak, że Muzeum Narodowe we Wrocławiu posiada oryginał a nie kopię. "Ma uszkodzenia mechaniczne, jakby od kul, ale nie wiemy, jak tu trafiła" – tłumaczy Romuald Nowak kurator wystawy.
Inne cenne rzeźby z tego okresu to marmurowe Popiersie Carla Friedricha von Dylich und Lottum (od 1836 właściciela wrocławskiej Leśnicy) dłuta Carla Friedricha Wichmanna oraz popiersie radcy handlowego i bankiera Franka autorstwa Emila Wolfa. Warto zwrócić uwagę również na wczesnoklasycystyczne dzieło francuskiego rzeźbiarza Michela Victora Aciera – płytę przedstawiającą śmierć marszałka Schwerina w bitwie pod Pragą, z jego nagrobka w Borowej Oleśnickiej. Acier wzbudza zainteresowanie nie tylko miłośników rzeźby, ale i melomanów, ponieważ był on dziadkiem znanego rosyjskiego kompozytora Piotra Czajkowskiego.
Bardzo dobrze jest reprezentowany na wystawie nurt neobarokowy w rzeźbie francuskiej i niemieckiej, którego najlepsze przykłady to prace: Rybaczka i Apollo Mathurin Moreau, Nimfa Eduarda Drouota i Pocałunek Sfinksa Christiana Behrensa.
Bardzo ważne miejsce w kolekcji wrocławskiej zajmują dzieła prekursorów nowoczesnej rzeźby niemieckiej, przede wszystkim prace Georga Kolbe. Artysta ten tworzył dynamiczne, lekko kubizujące rzeźby. Jego Tańcząca z 1911 i Kąpiąca się z 1914 to dzieła uważane za pierwsze nowoczesne rzeźby niemieckie. Tańcząca powstała w dwóch wersjach, jedna z nich pokazywana jest, jako sztandarowy przykład nowoczesnej rzeźby niemieckiej w Nacional Galerie w Berlinie, druga trafiła do Wrocławia i jest dziś jednym z najcenniejszych dzieł kolekcji rzeźby.
Na wystawie sporo miejsca poświecono artystom związanym z Wrocławiem przede wszystkim Theodorowi von Gosen (Skrzypek, Sprawiedliwość, Aretuza), który związany był z Akademią Sztuk Pięknych. Uwagę zwiedzających z pewnością przyciągnie Popiersie matki innego śląskiego rzeźbiarza Paula Schulza. Artysta pokazał matkę, tak jak wyglądała w rzeczywistości, nie idealizując jej – jako starą kobietę bez zębów, z brodawkami na twarzy.
Ekspozycja pokazywana jest w muzealnym patio, dopełniają ją rzeźby wystawiane na stałe w krużgankach, a także figury na co dzień stojące w holu głównym muzeum m.in.: Nauka i Sztuka Christiana Behrensa oraz wystawione na zewnątrz figury Michała Anioła i Albrechta Dürera autorstwa Roberta Haertela. Przy ich modelowaniu artyście pomagał znakomity pisarz, laureat literackiej Nagrody Nobla Gerhard Hauptmann.
Wystawie towarzyszy bogato ilustrowany katalog autorstwa Romualda Nowaka obejmujący wszystkie rzeźby kolekcji. Publikacja wpisuje wrocławską placówkę do grupy europejskich muzeów szczycących się wybitnymi dziełami rzeźby XIX i XX wieku.
Otwarcie: 27 kwietnia 2009, godz. 18:00.
Wystawa trwa do 31 sierpnia 2009.