Uroczystość wręczenia Medali „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

11-06-2014

Uroczystość wręczenia Medali Zasłużony Kulturze Gloria Artis.  Foto Danuta Matloch.Uroczystość wręczenia Medali Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Na zdjęciu: Jan Peszek, Małgorzata Niemirska, Paweł Huelle, Paweł Edelman, Robert Więckiewicz oraz minister Bogdan Zdrojewski. Foto Danuta Matloch.

Uroczystość wręczenia Medali Zasłużony Kulturze Gloria Artis.  Foto Danuta Matloch.Uroczystość wręczenia Medali Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Foto Danuta Matloch.

Uroczystość wręczenia Medali Zasłużony Kulturze Gloria Artis.  Foto Danuta Matloch.Uroczystość wręczenia Medali Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Foto Danuta Matloch.

 

Operator filmowy Paweł Edelman, aktorzy: Jan Peszek, Małgorzata Niemirska i Robert Więckiewicz oraz pisarz Paweł Huelle odebrali z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdana Zdrojewskiego Medale „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Uroczystość odbyła się 11 czerwca w siedzibie resortu.

„Patrzę na dorobek każdego z państwa i dostrzegam rzetelność, wysoką jakość, profesjonalizm, dobry wzór” – mówił minister. Zwracając się do odznaczanych artystów zauważył, że w gronie tym miała znaleźć się Kora Jackowska (której Glorię Artis minister również przyznał), ale nie mogła przybyć na uroczystość ze względu na stan zdrowia. „Pozdrawiamy i trzymamy kciuki za Korę” – powiedział minister.

„To ostatnie wręczenie medali Gloria Artis, które realizuję jako minister kultury” – podkreślił Bogdan Zdrojewski, który ustępuje ze stanowiska w związku ze zdobyciem mandatu do PE.

W imieniu odznaczonych za wyróżnienia podziękował Paweł Huelle. „Życzę, żeby pan w Europarlamencie nadal reprezentował interesy, których tak skutecznie bronił pan do tej pory” – zwrócił się do ministra Zdrojewskiego.

Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”:

  1. Paweł Edelman, operator filmowy.

Ukończył kulturoznawstwo na Uniwersytecie Łódzkim, specjalizując się w teorii i historii filmu oraz Wydział Operatorski PWSFTviT w Łodzi. Po studiach przez krótki czas wykładał historię filmu na rodzimym uniwersytecie w Łodzi, prowadził także zajęcia dydaktyczne z przyszłymi operatorami na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach na Wydziale Radia i Telewizji. Jako samodzielny operator filmu fabularnego debiutował w roku 1989 „Głuchym telefonem” w reżyserii Piotra Mikuckiego. W latach późniejszych współpracował z różnymi reżyserami, kilka filmów zrealizował z Władysławem Pasikowskim i Andrzejem Wajdą. Zdobył uznanie także poza Polską, w Europie i Stanach Zjednoczonych, przede wszystkim dzięki współpracy z Romanem Polańskim, i dziś jest jednym z najwyżej cenionych polskich operatorów średniego pokolenia. W 1999 pismo "Variety" uznało go za jednego z 10 najbardziej obiecujących operatorów młodego pokolenia. Wśród zdobytych przez niego nagród filmowych są: Nagroda Francuskiej Akademii Sztuki Filmowej "Cezar" w kategorii najlepsze zdjęcia oraz Polska Nagroda Filmowa "Orzeł" otrzymane w 2003 roku za film „Pianista”. W tym samym roku „Pianista” przyniósł polskiemu operatorowi m.in. trzy znaczące nominacje: do "Oscara", do Nagrody Amerykańskiego Stowarzyszenia Operatorów (ASC) oraz Nagrody Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej (BAFTA). W roku 2004 za zdjęcia do filmu „Ray” był po raz drugi nominowany do nagrody ASC. Rok później został uhonorowany Hollywoodzką Nagrodą Filmową w kategorii: "Operator roku". W 2008 roku otrzymał „Orła” za najlepsze zdjęcia do filmu „Katyń”. Poza pracą przy filmach fabularnych zajmuje się również realizacją filmów reklamowych.

  1. Jan Peszek, aktor.

W latach 1966-75 występował w Teatrze Polskim we Wrocławiu. W latach 1975-79 aktor Teatru Nowego w Łodzi, w latach 1979-81 Teatru im. Jaracza w Łodzi. W latach 1981-82 występował w Teatrze Polskim w Poznaniu. W latach 1982-86 aktor Teatru im. Słowackiego w Krakowie, w latach 1986-92 Starego Teatru w Krakowie. W latach 1997-98 występował w Teatrze Narodowym w Warszawie. Od roku 2003 ponownie aktor Starego Teatru w Krakowie. Na scenie zaczął występować jeszcze podczas studiów na krakowskiej PWST, przygotowując „Audiencję” Bogusława Schaeffera. Od początku pracy artystycznej Schaeffer stał się dla Peszka jednym z najważniejszych (obok Witolda Gombrowicza) autorów. Wystąpił m.in. w jego słynnym „Kwartecie dla 4 aktorów”, a grany do dziś „Scenariusz dla nieistniejącego, lecz możliwego aktora instrumentalnego” (premiera 1976) stał się niezwykłym popisem jego możliwości warsztatowych. Podczas swojej drogi artystycznej Jan Peszek ze znakomitym skutkiem współpracował z najwybitniejszymi reżyserami, m.in. Jerzym Krasowskim i Krystyną Skuszanką, Henrykiem Tomaszewskim, Kazimierzem Dejmkiem, Andrzejem Wajdą, Jerzym Jarockim, Krystianem Lupą, Jerzym Grzegorzewskim oraz Mikołajem Grabowskim. Często występował także w filmie (m.in. „Ferdydurke” Jerzego Skolimowskiego, „Ubu Król” Piotra Szulkina) oraz Teatrze Telewizji.

Na scenie Narodowego Starego Teatru wystąpił m.in. w „Trzech stygmatach Palmera Eldricha” wg. P.K. Dicka i „Trylogii” wg H. Sienkiewicza w reż. Jana Klaty, „Fedrze” J. Racine’a i „Odprawie posłów greckich” J. Kochanowskiego w reż. Michała Zadary, „Trans-Atlantyku” wg W. Gombrowicza i „Panu Tadeuszu” wg A. Mickiewicza w reż. Mikołaja Grabowskiego. W warszawskim Teatrze IMKA wystąpił w dwóch kolejnych głośnych spektaklach Grabowskiego: kolejnej wersji „Kwartetu” Schaeffera oraz „Dziennikach” wg W. Gombrowicza. W 2011 roku nawiązał owocną współpracę z Teatrem Łaźnia Nowa, biorąc udział w artystycznych projektach-spektaklach Bartosza Szydłowskiego „Wejście smoka. Trailer” oraz „Klub miłośników filmu Misja”. W 2014 roku przypadają jego ważne jubileusze: 70-tych urodzin, 50-lecia pracy artystycznej oraz 30-lecia pracy pedagogicznej.

Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”:

  1. Paweł Huelle, prozaik, poeta, scenarzysta i dramaturg, wykładowca uniwersytecki, redaktor, felietonista "Gazety Wyborczej".

Zakochany w Gdańsku i jego historii. Autor m.in. słynnego „Śpiewaj ogrody”, „Mercedesa-Benza” czy „Opowieści chłodnego morza”. Już jako debiutujący autor zdobył zarówno uznanie krytyki, jak i popularność wśród czytelników. Jest ceniony przede wszystkim za powieści i opowiadania. Jego „Weiser Dawidek” został okrzyknięty najważniejszym debiutem dekady i wyróżniony Nagrodą Kościelskich (1988). Książkę przełożono na wiele języków, doczekała się również ekranizacji: w 2000 roku powstał film „Weiser” w reżyserii Wojciecha Marczewskiego.

Jak mówi: "Pisanie jest sztuką opowiadania historii."

Opowiadania Huellego są osadzone w różnych, drobiazgowo rekonstruowanych pod względem historycznego miejsca i czasu realiach, choć na ogół zawsze jakoś pozostają związane z "małą ojczyzną" autora. Stanowią zapis własnej historii dorastania autora, poszukiwania mitycznej genealogii, korzeni duchowych. Jest to zapis, w którym wielką rolę odgrywa pamięć cudzych tekstów literackich, niejednokrotnie mamy tu do czynienia z pastiszem, grą aluzji, dialogiem ze sobie współczesnymi i z poprzednikami literackimi (krytycy wskazywali na liczne parantele z prozą Güntera Grassa czy Brunona Schulza), co sztuce narracji Huellego przydaje dodatkowej atrakcyjności.

  1. Małgorzata Niemirska, aktorka.

Jest wysoko cenioną aktorką teatralną i telewizyjną. W 1969 roku ukończyła warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Kształciła się także w szkole muzycznej. Od scenicznego debiutu występowała w stołecznym Teatrze Dramatycznym, który za dyrekcji Gustawa Holoubka przeżywał artystyczny rozkwit. Wystąpiła wówczas m.in. w legendarnych przedstawieniach Witolda Zatorskiego:,, Kubusiu Fataliście” wg Diderota (1976) oraz „Mizantropie" Moliera (1980), a także w spektaklach Kazimierza Dejmka, Gustawa Holoubka i Ludwika Rene. W 1982 r., wspólnie z mężem i scenicznym partnerem, Markiem Walczewskim, przeniosła się do Teatru Studio, gdzie stworzyła znakomite kreacje w przedstawieniach Jerzego Grzegorzewskiego: „Parawanach” Geneta (1982), „Pułapce” Różewicza (1984), „Powolnym ciemnieniu malowideł” wg Lowrego (1985), a zwłaszcza przedstawieniach muzycznych: „Operze za trzy grosze” Brechta i Weila (1986) oraz „Usta milczą, dusza śpiewa” (1988). Od lat 90. ponownie znalazła się w zespole Teatru Dramatycznego, gdzie wystąpiła m.in. w słynnym „Auslöschung/Wymazywaniu” wg Bernhardta w inscenizacji Krystiana Lupy (2001), a także szeregu przedstawień młodych reżyserów. Obecnie występuje w prezentowanych w Teatrze Dramatycznym spektaklach „Romantycy” Levina (2013) i „Gry ekstremalne” Chowaniec i Gawlikowskiej-Wolff. Na ekranie zadebiutowała jeszcze podczas studiów, wcielając się w rolę Lidki w arcypopularnym serialu „Czterej pancerni i pies". Stworzyła także wiele znakomitych ról w Teatrze Telewizji. Od lat dziewięćdziesiątych często występuje w serialach telewizyjnych, potwierdzając swoją popularność wśród szerokiej publiczności.

6 czerwca na deskach Teatru Dramatycznego świętowała jubileusz 45-lecia pracy artystycznej.

  1. Robert Więckiewicz, aktor.

Po ukończeniu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu przez pięć lat pracował w poznańskim Teatrze Polskim, gdzie zadebiutował podwójną rolą Georga Gibbsa i Wally'ego Webba w sztuce "Nasze miasto" Thorntona Wildera w reżyserii Jana Błeszyńskiego. 

W filmie debiutował w 1993 roku w Samowolce Feliksa Falka. Pierwsze większe role zagrał w filmach realizowanych przez tandem Tomasz Konecki - Andrzej Saramonowicz, gdzie wcielił się w marzącego o debiucie scenarzysty Mateusza w komedii „Pół serio” (2000) oraz byłego organistę i grabarza Julka w „Ciele” (2003). Rok później wystąpił w komedii kryminalnej „Vinci” Juliusza Machulskiego, w głównej roli Roberta Cumińskiego "Cumy", który po wyjściu z więzienia dostaje zlecenie na kradzież „Damy z łasiczką”. Za tę rolę otrzymał specjalne wyróżnienie podczas Noir in Festival we Włoszech. Bardzo dobrze sprawdzał się w mocnym, sensacyjnym kinie. Ukoronowaniem tego typu ról stała się świetnie zagrana postać Jana Blachowskiego "Blachy" z gangu pruszkowskiego, bezwzględnego bandyty i zdolnego do poświęceń, uczuciowego człowieka. Człowieka, który zaczyna współpracować z policją. Najpierw powstał serial sensacyjny „Odwróceni” w reżyserii Jacka Filipiaka, Jarosława Sypniewskiego, Michała Gazdy i Urszuli Urbaniak (2007), potem na jego kanwie zrealizowano film fabularny „Świadek koronny” (2007). W 2007 roku Więckiewicz zagrał także nauczyciela WF-u, trenera i nałogowego alkoholika Andrzeja we „Wszystko będzie dobrze” Tomasza Wiszniewskiego. Za tę rolę dostał wiele znaczących nagród, włącznie z nagrodą za główną rolę męską na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2007 roku, Nagrodę Polskiej Akademii Filmowej „Orzeł” za rok 2007 oraz nagrodę aktorską w Setubal na Festroia International Film Festiwal 2008. Kolejnego Orła otrzymał w 2009 roku za najlepszą drugoplanową rolę męską za rok 2008 w filmie „Ile waży koń trojański”. W 2010 roku przyznano mu kolejną nominację: za drugoplanową rolę męską w filmie „Dom zły” Wojciecha Smarzowskiego. W 2011 został laureatem „Orła” za najlepszą pierwszoplanową rolę męską roku 2010 w filmie „Różyczka” Jana Kidawy-Błońskiego. W 2011 roku mogliśmy go podziwiać w dwóch filmach „Wymyk” w reżyserii Grega Zglińskiego i „Baby są jakieś inne” Marka Koterskiego. W filmie Agnieszki Holland „W ciemności” (2012), który był polskim kandydatem do Oskara, zagrał Leopolda Sochę, polskiego kanalarza ratującego Żydów w czasie okupacji we Lwowie. Za tę rolę uhonorowany został nagrodą za pierwszoplanową rolę męską na Gdynia Film Festival oraz kolejnym „Orłem”. W 2013 roku wcielił się w rolę Lecha Wałęsy w filmie Andrzeja Wajdy „Wałęsa. Człowiek z nadziei”. Jego ostatnia rola alkoholika w filmie Wojtka Smarzowskiego „Pod Mocnym Aniołem” to kolejny popis wielkiego aktorstwa.

 



powrót